Rosahumus – dobry start drzew i krzewów oraz wysokie plony owoców

Większość gleb Polski jest uboga w próchnicę. W zależności od regionu gleby ubogie w próchnicę i słabo próchniczne (o zawartości <2% próchnicy) stanowią 40–72% gruntów rolnych.

Podpowiadamy, jak skutecznie rozwiązać ten problem.

Niska zawartość próchnicy w glebach Polski

Zawartość próchnicy w glebach Polski jest najniższa spośród krajów Unii Europejskiej. Niestety w regionach sadowniczych sytuacja jest jeszcze gorsza. Z prowadzonych przez nas od 2005 r. analiz gleb w największym zagłębiu sadowniczym wynika, że gleby ubogie w próchnicę i słabo próchniczne występują w 68–84% sadów.

Przyczyny niskiej zawartości próchnicy 

To niekorzystne zjawisko jest wynikiem braku obornika, uprawiania w tym samym miejscu przez kilkadziesiąt lat drzew lub krzewów, zakładania nowych sadów z bardzo krótką przerwą na rekultywację gleby po sadzie zlikwidowanym nieco wcześniej. Ponadto przebieg pogody w ostatnich latach potęguje straty substancji organicznej z gleb.

Szczególnie w 2011 r. duża ilość opadów w okresie wegetacji, głównie w lipcu (opad 200–400 mm), oraz aktywność mikroorganizmów glebowych w okresie zimy, kiedy gleba nie zamarza powodują bardzo duże straty składników pokarmowych uwolnionych w procesie mineralizacji substancji organicznej.

Duża ilość wody z topniejącego śniegu powoduje wypłukiwanie składników pokarmowych uwolnionych z próchnicy w głąb profilu glebowego.

Przy pełnej pojemności wodnej gleby następny 10-milimetrowy opad powoduje wypłukanie azotu na głębokość7 cm. Przy dużej ilości opadów na glebach ubogich w próchnicę straty azotu dochodzą do 80 kg/ha. Silnie wypłukiwane są także potas (szczególnie na glebach lekkich) oraz magnez i siarka.

Zjawiska  pogodowe a próchnica

W ubiegłym roku w wyniku intensywnych opadów deszczu w lipcu w wielu sadach stała woda, powodując zamulenie gleby, degradację struktury gruzełkowatej, zachwianie stosunków wodno-powietrznych oraz uszkodzenia systemu korzeniowego drzew. Odbije się to negatywnie na ich aktywności w 2012 r. uszkodzone w wyniku podtopień korzenie nie będą w stanie pobrać odpowiedniej ilości składników pokarmowych i zapewnić prawidłowego wzrostu oraz plonowania drzew.

Z kolei jesienią mieliśmy ogromną suszę glebową, co osłabiło pobieranie i gromadzenie składników pokarmowych w pędach drzew.

Jak przeciwdziałać spadkowi próchnicy

Aby zapobiec dalszemu spadkowi zawartości próchnicy w glebach sadowniczych, zmniejszyć straty azotu, potasu, magnezu i siarki, a także poprawić aktywność systemu korzeniowego, a w końcowym efekcie zapewnić wzrost oraz plonowanie drzew i krzewów owocowych, polecamy zastosować Rosahumus.

Rosahumus

Rosahumus, produkowany przez belgijską firmę Rosier, jest nawozem organiczno-mineralnym, zawierającym kwasy humusowe, potasżelazo. Otrzymuje się go w procesie alkalicznej ekstrakcji leonardytów – kopaliny będącej formą pośrednią między torfem a węglem brunatnym. Rosahumus zawiera 85% kwasów humusowych, 12% K2O oraz 0,6% żelaza.

rosahumus użyźniacz

Specyfika  Rosahumusu

Kwasy humusowe z Rosahumusu swoją szczególną bioaktywnością przewyższają pięciokrotnie kwasy humusowe z innych źródeł materii organicznej. Substancja organiczna zawarta w oborniku czy kompoście w większości ulega mineralizacji, w mniejszej części humifikacji prowadzącej do powstania próchnicy, w tym kwasów humusowych.

Działanie Rosahumusu

Rosahumus działa jak środek kondycjonujący glebę, biokatalizator procesów glebowych i biostymulator rozwoju roślin. Jego działanie jest długookresowe, co potwierdzają prowadzone badania. Stosowanie Rosahumusu jest szczególnie efektywne w gospodarstwach o niskiej zawartości próchnicy, w których nie stosuje się obornika.

Zalety stosowania Rosahumusu

Kwasy humusowe zawarte w nawozie pozytywnie wpływają na żyzność gleb, tworzenie próchnicy oraz wzrost roślin ze względu na wysoką sorpcję wymienną kationów, zawartość tlenu i dużą pojemność wodną:

  • poprawiają strukturę gleb i stosunki wodno-powietrzne, a na glebach ciężkich i zlewnych zapewniają lepsze ich przewietrzanie i retencję wody;
  • zwiększają pojemność wodną gleb lekkich, zmniejszają zagrożenie suszą, zapobiegają erozji i powierzchniowym spływom wody;
  • aktywizują rozwój mikroorganizmów glebowych;
  • zwiększają dostępność składników pokarmowych;
  • zatrzymują rozpuszczone nawozy mineralne w strefie korzeniowej;
  • zmniejszają ich wypłukiwanie;
  • działają jak naturalny chelat jonów metali (wapń, żelazo, magnez, potas, mangan), dzięki czemu ułatwione jest ich pobieranie przez rośliny;
  • stymulują rozwój systemu korzeniowego;
  • stymulują rozwój i rozprzestrzenianie się pożytecznych mikroorganizmów glebowych, np.: Azotobacter, Nitrosomonas.

Kwasy humusowe niezbędny składnikiem próchnicy

Kwasy humusowe zawarte w Rosahumusie są podstawowym składnikiem próchnicy. Jej zawartość decyduje o żyzności gleby.

Ponadto związki próchnicy mogą zmagazynować od 4 do 12 razy więcej składników pokarmowych niż część mineralna gleby.

Inne właściwości próchnicy

Zwiększają też zdolności buforowe gleb, regulując i stabilizując ich odczyn. Próchnica wpływa na właściwości fizyczne, chemiczne i biologiczne gleby, decyduje o jej strukturze i właściwościach sorpcyjno-buforujących. Próchnica działa jak lepiszcze strukturotwórcze, powodując sklejanie elementarnych cząstek w większe cząsteczki, a co za tym idzie tworzy strukturę gruzełkowatą gleby.

Pojemność wodna próchnicy

Związki próchniczne mają wysoką pojemność wodną. Mogą zatrzymać nawet pięciokrotnie więcej wody, niż same ważą i  to w formie dostępnej dla roślin. Jest to właściwość, która ma szczególne znaczenie dla gleb piaszczystych, ponieważ ich pojemność wodna zależy głównie od zawartości substancji próchnicznych.

Wysoka zawartość próchnicy w glebie zapobiega nadmiernemu gromadzeniu metali ciężkich (kadm, rtęć, ołów, nikiel), zmniejsza także ryzyko uruchomienia aktywnego glinu na glebach kwaśnych, które niestety przeważają w regionach sadowniczych.

Ochrona gleby

Ponadto kwasy humusowe i próchnica chronią glebę przed negatywnymi skutkami nadmiernego stosowania herbicydów poprzez zdolność do tworzenia odpowiednich połączeń z herbicydami. Dezaktywacja herbicydów łączy się z ich adsorbowaniem, ale także z przyspieszaniem ich rozkładu poprzez dostarczenie mikroorganizmom związków energetycznych.

Krzysztof Zachaj

Czy wiesz, że…

Rosahumus jest całkowicie rozpuszczalny w wodzie. Ze względu na dużą pojemność wodną kwasów humusowych należy rozpuszczać go w odpowiedni sposób:

  • wlać wodę do wiadra
  • wsypać nawóz, nie mieszać
  • zostawić na kilka godzin
  • następnie zamieszać i wlać przez sito do opryskiwacza
  • wykonać oprysk całej powierzchni pola – przed założeniem sadu lub pasów herbicydowych w rosnącym sadzie.

Stosowanie Rosahumusu

Najlepszym terminem stosowania Rosahumusu w sadach jest późna jesień, po zbiorze owoców. W sadach, w których nie wykonano zabiegu jesienią, oprysk Rosahumusem należy wykonać jak najwcześniej wiosną na wilgotną glebę, przygotowując roztwór w następujących proporcjach: na 1 ha 3–6 kg nawozu/500 l wody. Na glebach ubogich w próchnicę Rosahumus najlepiej zastosować 2–3 lata pod rząd, później nawóz należy stosować co 3–4 lata.

nawożenie sadu
Z lewej strony kontrola, z prawej Rosahumus, drugi rok po zastosowaniu Rosahumusu

Niższe koszty

Stosowanie Rosahumusu to doskonały sposób na obniżenie kosztów nawożenia poprzez lepsze wykorzystanie zastosowanych nawozów oraz poznanie zasobności gleb w sadzie.

 Polecane artykuły: