Choroby drzew owocowych – kędzierzawość liści brzoskwini

 

Jest pochodzenia grzybowego i czy to niezwalczana, czy zwalczana lub zwalczana niewłaściwie prowadzi do spadku plonu, słabego zawiązywania pąków kwiatowych na kolejny sezon oraz osłabienia drzew, zwiększającego ich podatność na uszkodzenia mrozowe. Kędzierzawość liści brzoskwini to występująca powszechnie i jednocześnie najgroźniejsza choroba brzoskwini.

Jeśli choroba ta powtarza się w kolejnych latach, to w stosunkowo krótkim czasie może doprowadzić do zamierania drzew. Nasilenie kędzierzawości liści brzoskwini zależy przede wszystkim od wielkości źródła infekcji, podatności odmiany oraz przebiegu warunków pogodowych zimą i wczesną wiosną. Chorobie sprzyjają ciepła jesień i zima oraz mokra i chłodna wiosna spowalniająca tempo rozwoju liści i przedłużająca okres wysokiej podatności tkanki na porażenie. W takich warunkach wskazane jest wykonanie 2–3 zabiegów ochrony w sezonie. W pełni okresu wegetacji nie dochodzi już do zakażeń wtórnych.

Objawy kędzierzawości liści brzoskwini

Choroba poraża przede wszystkim liście w najwcześniejszych stadiach ich rozwoju, w wyniku czego są one charakterystycznie pofałdowane/zdeformowane, zgrubiałe i kruche. Początkowo mają jasnozielone lub żółtawe zabarwienie, potem karminowe z białoszarym nalotem. Objawy kędzierzawości liści brzoskwini są widoczne do mniej więcej miesiąca po kwitnieniu. Pod koniec czerwca porażone liście stopniowo brunatnieją i opadają, czemu sprzyjają okresy suszy. W przypadku silnej presji choroby dochodzi również do porażenia kwiatów oraz pędów i owoców (obserwuje się wówczas zgrubienie i przebarwienia skórki, a także deformację ich powierzchni).

Zwalczanie kędzierzawości liści brzoskwini – kiedy opryskiwać?

Walka z tą chorobą będzie skuteczna pod warunkiem przestrzegania wymaganych terminów zwalczania, które przypadają poza czasem wegetacji. Ochronę prowadzi się w okresie jesienno-zimowym, po opadnięciu liści, ewentualnie powtarza się zabieg w okresie ociepleń zimowych i/lub na przedwiośniu (koniecznie, zanim pąki zaczną pęcznieć, co oznacza, że w niektóre lata zabieg powinien być wykonany już w drugiej dekadzie lutego). Spóźnienie się z opryskiwaniem i wykonanie go po pęknięciu pąków będzie już nieskuteczne. Kolejny ważny aspekt efektywności ochrony to duża ilość cieczy roboczej (nie mniej niż 1000 l/ha sadu w pełni owocowania), żeby dokładnie pokryć nią drzewa. Na przedwiośniu, w temperaturze >6°C, najlepiej zastosować fungicydy dodynowe: Syllit 65 WP w dawce 1,3 kg/ha lub Syllit 544 SC w dawce 1,65 l/ha, unikając używania do zabiegu bardzo zimnej wody. Można również sięgnąć po preparaty miedziowe, ale te lepiej zastosować jesienią, a także w okresie ociepleń zimowych (szczególnie przy dużym zagrożeniu chorobą w poprzednim roku). W tym okresie polecane są przede wszystkim fungicydy, np. Miedzian Extra 350 SC i 50 WP w stężeniu 1%. Można także wybrać jeden z fungicydów dodynowych. Ważnym uzupełnieniem metody chemicznej jest wycinanie pędów z porażonymi liśćmi, a nawet silne przycięcie drzew (brzoskwinie charakteryzują się intensywnym wzrostem i przy dobrym nawożeniu azotowym oraz nawadnianiu sadu, czyli zapewnieniu drzewom optymalnych warunków do wzrostu i regeneracji, szybko wyrastają nowe, młode pędy.

 

 

 

 

 

 

Barbara Błaszczyńska