Pękanie pni drzew

Podczas zimy przy spadkach temperatury obserwujemy często podłużne spękania pni drzew. Powstają one wyniku gwałtownego kurczenia się pod wpływem chłodu zewnętrznych tkanek pnia, podczas gdy tkanki wewnętrzne nie pomniejszają tak znacznie swojej objętości.

Pogoda która nas zaskakuje może spowodować znaczne uszkodzenia kory pni i grubszych konarów. Silna  operacja słoneczna  w ciągu dnia, powodująca podniesienie się temperatury znacznie powyżej 0oC, zakończy spoczynek właściwy drzew powodując częściowe rozhartowanie się powierzchniowych warstw pnia. W tkankach pni i konarów szkieletowych wzrasta aktywność metaboliczna, połączona ze wzrostem uwodnienia cytoplazmy. Jeżeli temperatura spadnie poniżej 0oC rozhartowane tkanki ulegają śmierci. Uszkodzenia po takich przemarznięciach objawiają się najczęściej latem pod postacią ran zgorzelinowych. Uszkodzeniu najczęściej ulega warstwa młodego drewna, co powoduje z kolei obumarcie przylegającej miazgi twórczej i kory.

Pękanie pni nie ma nic wspólnego z nagrzewaniem się ich w słoneczne dni od strony południowo-zachodniej.

Zapobieganie pękaniu pni

Dla zapobieganiu nagrzewaniu się pni stosujemy zimą najczęściej w styczniu i lutym bielenie pni i nasad korony mlekiem wapiennym. Zabieg ten jest skuteczny gdy wykonamy go przed wystąpieniem znacznych dobowych wahań temperatury. Zabieg należy powtórzyć po spłukaniu wapna z drzew. Zabieg bielenia powoduje ograniczenie występowania ran zgorzelinowych.

 

Na zdjęciach: Wygląd drzew po wykonaniu opryskiwania mlekiem wapiennym.